یه درس داریم تو کتاب ادبیات پیش بنام پروده گویی که از باب هفتم بوستان سعدی نوشته شده  که خیلی دوسش دارم اونم منی که کلا از شعرا خوشم نمیاد البته بدمم نمیاد ولی راجب شعرا کلا خنثی هستم 😂😂
ولی خب کلا عاشق این شعره شدم که راجب کم گویی و سنجیده گوییه
چند تا از بیت هاشو مینویسم
🌺 فراوان سخن باشد آگند گوش       نصیحت نگیرد مگر در خموش
معنیش: شخص پُر حرف گوش شنوا ندارد و پند و نصیحت فقط برای انسان های ساکت و کم حرف اثر گذاره
🌺کم آواز هرگز نبینی خجل           جُوی مُشک بهتر که یک توده گِل
معنیش: شخص کم حرف هیچ وقت شرمنده نخواهد شد مقدار کمی مشک خوش بو از مقدار فراوان گِل با ارزش تره ( منظورش اینه مقدار کم حرف سنجیده بهتر از حرفای زیاده بیهوده ست)
🌺صد انداختی تیر و هر صد خطاست      اگر هوشمندی یک انداز و راست
معنیش : حرف های زیادی زدی ولی همشون اشتباه بودن 😂😂 اگه دانا هستی یک سخن بگو اما درست و سنجیده (شاعر میفرماینده تو یه حرف درست بزن بقیه حرفات پیشکش😂)
🌺چرا گوید آن چیز در خُفیه مرد         که گر فاش گردد شود روی زرد؟
معنیش: انسان نباید در مورد کسی سخن بگوید که اگر روزی حرف فاش شد شرمنده گردد 
نتیجه : قبل از حرف زدن حتما فکر کنیم 
خودم هم یه ادم کم حرفم که قبل حرفام میتونم بگم 90% قبلش فکر کردم
یهو یه چیز نمیام بپرونم ولی خب شنیدم خیلی ها دوست دارن اینجور باشن ولی بنظرم همیشه هم این ویژگی خوب نیس من خودم یه چند مورد شده که طی اتفاقاتی از این ویژگیم بیزار شدم 😂😂😀😀
ولی در کل دوس دارم این ویژگیم رو
اینم از شعرا دیگه حال ندارم بیشتر از این بنویسم 😀😀